مثل این است که کودک تنهایی بوده باشی در انتظار یک هم بازی برای الاکلنگ. بعد بی مقدمه یکی نزدیکت شده و گفته باشد «می آیی سوار الاکلنگ بشویم ؟» چشم هایت برق زده باشد، صورتت از خنده شکفته شده باشد، توی دلت جیغ کشیده و گفته باشی «البته چرا که نه!» و دویده باشی با شوق، با ذوق. اول تو نشسته باشی . بعد منتظر تا او هم بنشیند آن طرف.
حالا چشم هایت را بسته و آماده شده باشی برای لذت بردن .. همانطور که کم کم بالا می روی لبخند ِروی لب هات بزرگ تر و پر رنگ تر شده باشد، قلبت لبریز شده باشد از قدردانی، از شور، و تندتر تپیده باشد،محکم تر تپیده باشد !!
اما هنوز پاهایت از زمین کنده نشده، هنوز حتی بازی شروع نشده که او پشیمان شده و پیاده شده باشد !! بعد همانطور که ناگهانی آمده بود، ناگهانی هم برود !!
با رفتنش تمام آن ذوق ِتوی دلت، در جا می میرد.. تمام آن ذوق ِتوی چشم هایت، در جا می خشکد.. و تو .. تو که طعم شروع بازی را، طعم دلهره ی شیرینش را، طعم هول و ولایش را چشیده ای غمگین تر و تنهاتر از قبل می شوی !
این دقیقا همان کاری ست که گاهی زندگی با من می کند.
