۱۳ خرداد ۹۵
باورم نمی شد مردها می توانند این قدر مهربان باشند .. نمی دانم شاید بخاطر این است که مدتی ست مدام جنبه های منفی یا بی خیالی و خودخواهی هایشان به چشمم آمده .. یک جور ناامیدی سرد .. اما امروز بار دیگر تمام شان به چشمم دوست داشتنی رسیدند و دلم خواست به روی همه شان لبخند بپاشم .
من بودم و برادرزاده ی هفت ماه ام که توی کالسکه جاخوش کرده بود .. موقع رد شدن از خیابان همه ی ماشین ها(بدون اغراق همه ی راننده ها ) از فاصله دور وقتی می دیدند قصد عبور دارم؛ می ایستادند .. توی پیاده روی تنگ مسیر را برایم باز می کردند.. موقع بالا بردن کالسکه از پله ها به محض دیدنم بی آنکه کمکی خواسته باشم می دویدند و کمک می کردند(واقعا می دویدند) .. توی سالن سرد ، بخاطر بچه صندلی ِدور از باد مستقیم کولر را برایم خالی کردند .. راننده تاکسی بخاطر بچه بدون گرفتن مبلغی بیشتر دم در خانه پیاده ام کرد. تا حالا من تنهایی یک بچه را با خودم این ور و آن ور نبرده بودم و این حجم از توجه و کودک دوستی و مراعات مردانه را به چشم ندیده بودم .. امروز مردها به من نشان دادند که تنور خوبی و مهربانی شان هنوز گرم است .. نبض دارد .. می تپد !
+ این ماجرا مال دیروز بود .. دیشب نوشتم .. و امروز ثبت کردم!
