بنظرم گاهی خر کردن شاید بد نباشد. چرا؟ چون معنایش این است که سعی داری طرف نفهمد تو دورش زده ای، یا بهش دروغ گفته ای یعنی آن قدر به هوش طرف و تیز بودنش واقفی که سعی می کنی یک جوری همه چیز را لاپوشانی کنی تا متوجه نشود.تا هم کار خودت را کرده باشی هم طرف از تو دلخور نشده باشد. و باز این یعنی نظر طرف و رضایتش برایت مهم است.
مثلا من هر بار صدا و سیما زمان پخش فوتبال یا والیبال بخاطر صحنه های بوقی، یک تصویر آهسته را خیلی تابلو از اول تا آخر صدبار پخش میکند؛ کفرم در می آید.همش می گویم چرا این ها یک کمی سعی و تلاش نمی کنند که مخاطب متوجه سانسورهایشان نشود؟ یا اصلا متوجه شدن و نشدن پیش کش چرا اقلا سعی نمی کنند مخاطب کلافه نشود؟ مثلا بجای اینکه هر بار همان یک تصویر را پخش کنند سعی کنند صحنه های متعدد را جایگزین کنند که بیننده از خشم داغ نکند! این یعنی برای رضایت مخاطب تره هم خورد نمی کنند .می بینید اینجور جاها خر کردن اتفاقا یک جور ارزش و احترام قائل شدن برای طرف است.
حالا توی حادثه ی پلاسکو حتی به شکل نمادین هم کسی عذرخواهی نمی کند، کسی آنگونه که باید متاسف نیست، کسی حتی در حد ادعای الکی هم پیگیر علل حادثه نیست، از کسی نمی خواهند یک استعفای سوری بدهد، اصلا حتی توی پیام تسلیت فلانی هم خبری از توبیخ و سرزنش و توصیه به پیگیری نیست!!!
این حتی حاضر به خر نکردن،خیلی وحشتناک است.. خیلی!
