در هر فیلم عاشقانه ی ایرانی حتی کشک ترین هایش یک بخش هایی وحود دارد که می شود - با دز ِکم یا زیاد- تحسینش کرد .. آن هم پلان هایی ست که عاشق و معشوق باید تمام احساسشان را برای بیننده رو کنند تا بیننده به میزان و عمق ِعشق آن ها پی ببرد .. آن هم در شرایطی که نه امکان بوسیدنی هست ، نه در آغوش کشیدنی و نه هیچ گونه لمس و تماسی .. مثل سریال های ترکیه ای نمی توانند زرت و زرت بپرند توی بغل هم و آب بینی شان را بالا بکشند ، برعکس تمام ِ آن چه در اختیار دارند تنها نگاه است و چشم ها و گهگاهی دیالوگ !