"عجیب ترین خوی آدمی این است که می داند فعلی بد و آسیب رسان است، اما آن را انجام می دهد و به کرات هم. هر آدمی، دانسته و ندانسته، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می برد، و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست!"

از دیروز سیصد بار این جمله از محمود دولت آبادی را با خودم تکرار کرده ام..بهش فکر کرده ام..چپ و راستش کرده ام..باهاش آه کشیده ام..کلماتش را توی دستم چرخانده ام.. من از دیروز سیصد بار، سیصد تا کار با این جمله انحام داده ام!!

پ ن:البته من تکه کلامم شونصد است، یعنی همیشه می گویم "شونصد بار ..." ولی الان عددی که توی ذهنم می چرخید سیصد بود و این نشان می دهد که من چقدر راجع به این جمله طور متفاوتی فکر کرده ام!